Bankiers

Ik ben geen politicoloog, maar een van de redenen voor de opkomst van schreeuwerige schertsfiguren als ons blonde leidertje is volgens mij de alsmaar groeiende kloof tussen de bezittende en de bezitsloze klassen in de maatschappij. Die heeft als gevolg van het onbezonnen kapitalistische beleid dat in het Westen sinds de jaren negentig is gevoerd, inmiddels weer haast Dickensiaanse vormen aangenomen.

Kijk goed naar het portretje van deze man en zie hoe de hebzucht hem uit de varkensoogjes straalt:

ABN-graaier Michiel de Jong

Dit is voormalig ABN-topman Michiel de Jong, die - na opzichtig falen waardoor de overheid miljoenen in zijn bank moest pompen om haar van de financiële ondergang te redden - bij zijn vertrek de "gouden handdruk" eiste die de bank hem bij zijn aantreden had beloofd. (Zie het Financieel Dagblad.) Samen met negen andere non-valeurs bij de bank mag hij in totaal 11 miljoen euro opstrijken, dat is dik één miljoen de man. Een mens met een modaal inkomen van - pakweg - 25.000 euro per jaar moet daar veertig jaar voor werken - dat is een heel mensenleven.

Om een of andere reden denken graaiers van het kaliber Michiel de Jong dat ze daar recht op hebben.
Dat is op zich tot daar aan toe - het staat eenieder vrij om zijn eigen belang voor de samenleving schromelijk te overschatten. Maar dat de rechter in Arnhem hem en zijn collega-bandieten in het gelijk heeft gesteld is natuurlijk een grof schandaal.

Ik neem aan dat de letter van hun contract deze schandalige oprotpremie inderdaad mogelijk maakte. Maar dat een rechter niet in staat is om onderscheid te maken tussen de letter van een contract met een bende van in de praktijk slechts in hun eigen portemonnee geïnteresseerde  gauwdieven en de geest die sinds de crisis die zij met zijn allen hebben veroorzaakt door de samenleving waart, zegt genoeg over het falen van het Nederlandse rechtssysteem.

In een ideale wereld zouden De Jong en zijn trawanten (niet alleen bij ABN-Amro, maar ook elders in het grote-bedrijfsleven) zelf beseffen dat enige financiële bescheidenheid na opzichtig falen hun zou betamen. Omdat dat van deze egoïsten echter niet verwacht mag worden - je vraagt je af wat er in hun opvoeding allemaal is misgegaan -, zou de rechterlijke macht toch in elk geval de rechten van de maatschappij tegenover deze profiteurs dienen te verdedigen.

Rechters in Nederland, die nu eenmaal tot de toplaag van de samenleving behoren, generen zich echter blijkbaar niet om onbeschaamd en overduidelijk partij te kiezen voor vertegenwoordigers van hun eigen klasse, tegen het algemeen maatschappelijk belang in. De graaicultuur in de economie, waarvan De Jong zo'n onsmakelijke exponent vormt, is mogelijk gemaakt door de traditionele politieke partijen, CDA, VVD en - we kunnen er sinds Wim Kok niet omheen - PvdA, waarvan de vertegenwoordigers na hun politieke carrière al te vaak azen op een profijtelijke baan in "het bedrijfsleven". De miljarden die de overheid door het wanbeleid van  banken en aanverwante bedrijven heeft moeten uitgeven om de economie drijvende te houden, worden door de politiek nu verhaald op de zwaksten in de samenleving, die bij geen enkele rechter terecht kunnen.

Geen wonder dat kiezers hun heil zoeken bij volksmenners met loze beloften. Dat een groot deel van de PVV-aanhang met het dreigende kabinet - waarbij "rechts Nederland (dat zijn Michiel de Jong en co) zich de vingers zal aflikken", in de woorden van het jongetje Rutte - van een koude kermis zal thuiskomen, zal de Gek van Venlo een zorg zijn. Die zal de aandacht van de werkelijke oorzaak van de problemen blijven afleiden met scheldkanonnades tegen eenieder die volgens hem in Nederland niet thuishoort.