Krijgslust

Het slaat de Partij van de Volksverlakkerij steeds verder in de bol, lees ik op de website van de Volkskrant.
Nu 'bepleiten' ze weer een westerse aanval op Iran. Daar zullen de gematigde krachten in het land van Khomeini blij mee zijn.
Het is geen wonder dat de bende nitwits die de PVV-fractie in de Tweede Kamer vormen,  niet genoeg politiek en historisch inzicht hebben om te beseffen dat zo'n aanval een volkomen averechts effect zou hebben. Maar helaas ontbreekt dat besef ook maar al te vaak onder politici in het land van onze machtige bondgenoot aan gene zijde van de Atlantische Oceaan - hun kennis van de rest van de wereld reikt over het algemeen niet veel verder dan die van de gemiddelde PVV'er. Het valt dus niet uit te sluiten dat het in de niet al te verre toekomst ooit zo ver zal komen.
Vanaf het moment dat Amerikaanse militaristen in 1945 besloten dat het gooien van een paar atoombommen op Japanse burgers een militair, moreel en politiek verantwoord experiment vertegenwoordigde (hoewel ze wisten dat Japan sowieso op het punt stond om zich over te geven), werd een nucleaire wapenwedloop onvermijdelijk. En omdat de verspreiding van wetenschap en technologie, van welke aard dan ook, nu eenmaal niet valt tegen te houden was het ook onvermijdelijk dat vroeg of laat ook landen die niet tot de traditionele grootmachten worden gerekend, zich meester zouden maken van de kennis om kernwapens te vervaardigen.
Toen Israël en India zich eenmaal tot kernmogendheden hadden opgewerkt, konden hun traditionele rivalen natuurlijk niet achterblijven. De Indiase aartsvijand Pakistan beschikt al jaren over kernwapens en is potentieel even gevaarlijk als Iran. Maar omdat het huidige regime in Islamabad in elk geval in naam tot de westerse bondgenoten wordt gerekend, is van een aanval op dat land nooit sprake geweest. De onzalige oorlog in Afghanistan, die in toenemende mate ook over de grens met Pakistan wordt gevoerd, zou echter op niet al te lange termijn echter best tot een regime kunnen leiden dat het westen minder goedgezind is dan het huidige.
De aanhoudende steun van het westen voor Israël, dat zich steeds minder aantrekt van de mening van de internationale gemeenschap en zelfs niet aarzelt de regering van haar belangrijkste bondgenoot, de VS, te schofferen, heeft ervoor gezorgd dat het slechts een kwestie van tijd was voordat een islamitisch land in het Midden-Oosten over kernwapens zou beschikken. In Iran lijkt het nu bijna zo ver te zijn. Als het Westen er niet in slaagt Israël terug te fluiten, kan een aanval op Iran echter slechts tot rampzalige gevolgen leiden. Zoals de aanslagen van 11 september 2001 in de VS een onzalig patriottisme hebben losgemaakt, zal een aanval op Iran ook de gematigden in dat land (en in de rest van de islamitische wereld)  in tegenstanders van het westen doen verkeren.