Moedig?

Van de week werd veel gesproken over Ab Klink. Zo zag ik CDA-"prominent" (een ander woord voor uitgerangeerd, bejaard kopstuk) Frans Andriessen op de televisie de "moed" prijzen van de man die eerst akkoord ging met een gedoogkabinet van zijn partij met de rechtse rukkers van VVD en PVV, en toen toch maar liever niet. Naar het schijnt hadden Minime Verhagen en zijn handlangers in de christendemocatische fractie de arme Ab "zwaar onder druk gezet".

Hoewel de glibberige CDA-leider zeker prat kan gaan op de uitstraling van een grootinquisiteur die met satanisch genoegen de Heksenhamer hanteert, ga ik er toch van uit dat zelfs bij rechts Nederland de beschaving inmiddels zo ver is voortgeschreden dat dissidenten niet langer aan fysieke martelingen worden onderworpen. De "druk" die op Klink werd uitgeoefend zal dus hooguit psychologisch zijn geweest. Naar verluidt dreigden zijn collega's hem naar goed katholiek gebruik in de ban te doen door hem uit de fractie te zetten.

Een man met zelfs maar een greintje geloof in zijn principes houdt onder zulke omstandigheden de rug recht. Zeker als hij gelooft dat volksvertegenwoordigers geacht worden hun werk "zonder last of ruggespraak" te verrichten, zoals de wet voorschrijft. Zo niet Ab Klink. Hij koos eieren voor zijn geld door uit de Tweede Kamer te stappen, waarmee hij de weg vrijmaakte voor een hielenlikker van Minime.

Hoe zulk gedrag als "moedig" kan worden omschreven, is mij een raadsel. Klaarblijkelijk slaat de inflatie in onze samenleving niet alleen monetair toe, maar ook moreel. De ware "helden" in de CDA-fractie zijn tot dusver Kathleen Ferrier en Ad Koppejan, die in elk geval tot op heden in hun dissidente houding volharden.

Kathleen Ferrier en Ad Koppejan

Hopelijk neemt het CDA-congres morgen een voorbeeld aan deze twee, al ben ik er niet zeker van dat zij uit hun verzet de uiterste consequentie zullen durven trekken door hun fractie te verlaten en op eigen gezag, "zonder last of ruggespraak", in de Kamer plaats te nemen als het congres het onverhoopt aandurft om roet in het eten te gooien van het weerzinwekkende bruine triumviraat van Rutte, Wilders en Verhagen.

Intussen was het stuitend om te zien hoe dit drietal flikflooiend en vals glimlachend het succes van hun onderhandelingen aankondigde: Verhagen met de gemene grijns van de opportunist die niet schroomt zijn eigen vrienden een mes in de rug te steken, Rutte met het onnozele onbegrip van een schooljongen die niet de slimste van de klas is en dus niet doorheeft dat hij genaaid wordt waar hij bij staat, en het blonde leidertje met het triomfalistische gebral dat we uit de geschiedenis zo goed kennen van zijn fascistische geestverwanten.

Arm Nederland...